پنجره عشق

چقدر درک شدن دلنشین است.

اینکه گاهی دوستی، همدمی، همراهی باشد که تورا بفهمد وبداند که تو همیشه همان عشقِ آرام ‌صبوری که گاهی بی حوصله میشود، داد و فریاد راه می‌اندازد و بهم میریزد!

اینکه کسی باشد که بفهمد بی حوصلگی‌هایت از دلتنگیست، از خستگی و به جای ناراحت شدن و اخم کردن، حرف‌هایت را به دل نگیرد وبا محبت آرامت کند.

خوب است کسی باشد که تورا بپذیرد وکنارت باشد

باهمه‌ی بدی‌ها و بی حوصلگی‌ها و غر زدن‌هایت...

و یادش نرود که تو همان خوبِ همیشگی هستی که فقط کمی‌بی‌حوصله شده...