راستشو بخای دلم تنگ شده برای بیرون رفتن
برای قدم زدن
برای اینکه دوچرخه بزونیم بریم شاهگلی
دلم تنگ شده که برم شیفت
دلم تنگ شده با خیال راحت برم بیرون
جوری که اصلا و ابدا نگران مریض شدن و مردن نباشیم
راستشو بخای بیشتر از مردن خودم برای مردن همه‌ی عزیزام میترسم برای بچه‌‌‌ای که هنوز نیومده!
دلم تنگ شده برای عادی بودن
شاید اگر بیست سال پیش
یكنفر مى نشست روبرویم و برایم از این روزها میگفت،
فقط و فقط میخندیدم و از كنارش رد میشدم...
در سالى كه گذشت،
حال هیچكداممان خوب نبود...
سال كه تحویل شد،
سیل خانه‌هایمان را برد...
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
زلزله مى افتاد به جانمان...
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
آتش میگرفتیم
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
جیبمان را مى زدند
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
هواى نفس كشیدن نداشتیم
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
دنیاى مجازیمان قطع میشد،فیلترمان میكردند
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
خطایى میكردند،انسانى
همین كه مى آمدیم از نو بسازیم،
سفره اى نبود كه نان داخلش بگذاریم...
گفتیم زمستان میرود،
غنچه‌ها گل میكنند،
عید نزدیك است،
آمدیم با ته مانده ى جانمان از نو بسازیم،
گفتند آغوش ممنوع!
بوسه ممنوع!
لمسِ دست‌ها ممنوع!
و حالا شرمنده ایم
شرمنده ى پدران و مادرانمان
شرمنده ى آدمهاى دوست داشتنى زندگیمان،
كه قبل ترها در آغوششان بودیم و قدر ندانستیم!
فقط میدانم سالها بعد،
اگر باشیم،
اگر بتوانیم از نو بسازیم،
براى فرزندانمان بجاى "قصه"،
باید فقط از "غصه" بگوییم و بس...
لطفاً به ما كمى زمان بدهید،
تا براى یكبار هم كه شده،
بتوانیم حداقل،
دلهاى شكسته مان را "از نو بسازیم"
نان را از من بگیر ، اگر می‌خواهی ،
هوا را از من بگیر ، اما
خنده ات را نه .
گل سرخ را از من بگیر
سوسنی را که می‌کاری ،
آبی را که به ناگاه
در شادی تو سرریز می‌کند ،
موجی ناگهانی از نقره را
که در تو می‌زاید .
از پس نبردی سخت باز می‌گردم
با چشمانی خسته که دنیا را دیده است
بی هیچ دگرگونی ،اما خنده ات را که رها میشود
و پرواز کنان در آسمان مرا می‌جوید
تمامی‌درهای زندگی را
به رویم می‌گشاید .
عشق من ، خنده تو در تاریک ترین لحظه‌ها می‌شکفد
و اگر دیدی ، به ناگاه خون من بر سنگ فرش خیابان جاری ست
بخند ، زیرا خنده تو برای دستان من
شمشیری است آخته .
خنده تو ، در پاییز
در کنار دریا موج کف آلوده اش را باید برفرازد ،
و در بهاران ، عشق من ،خنده ات را میخواهم
چون گلی که در انتظارش بودم ،گل آبی ، گل سرخ
کشورم که مرا می‌خواند .
بخند بر شب بر روز ، بر ماه ،بخند بر پیچاپیچ
خیابان‌های جزیره ، بر این پسر بچه کمرو
که دوستت دارد ،
اما آنگاه که چشم میگشایم و میبندم ،
آنگاه که پاهایم می‌روند و باز می‌گردند ،
نان را ، هوا را ،روشنی را ، بهار را ،
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیا نبندم ...
از تمام‌نداشته‌ها
می‌توانی‌به‌من فکر کنی
چگونه دستانم را می‌گیری
و چگونه
آغوشَت را به رویم می‌گشایی؟
و چگونه
سَرت را به سینه‌ام می‌فشاری؟
مرا کاملاً
دوست‌بدار
انگاری‌که همین حالا از
دستت خواهم‌رفت،
این‌گونه...
دیدی یکیو انقد دوس داری میترسی چیزیش شه از دستش بدی...
این حالو دارم الان
انقد دوستش دارم انقد خوبیاشو میبینم میترسم نباشه
از خونه که میره بیرون میترسم جایی تصادف کنه چیزیش شه
توی خواب میترسم
جدیدا میترسم کرونا بگیره
فقط دوسش دارم همین... :(
من هم میدانم اوضاع وخیم است!
میدانم حال دل همه بدجور گرفته؛
میدانم خیلی‌ها رفتند و نرسیدند؛
میدانم نه راه پس برایمان گذاشتند و نه راه پیش.
نه اینکه ندانم؛
همه اش را میدانم.
اما چه کنم؟!
اگر هنوز از امید، رویاهای قشنگ، رسیدن‌ها و لبخند میگویم؛
فقط میخواهم ذره ای، تنها ذره ای
حال گل‌های باغچه‌ی دلتان را به آرامش گره بزنم؛
تا شاید کبوترهای آسمان قلبتان
لحظه‌‌‌ای لبخند بزنند.
سیما امیرخانی
خدا کند
یک اتفاق خوب بیافتد وسط زندگی مان
آری همین جا
وسط بی حوصلگی‌های روزانه مان، نگرانی‌های شبانه
وسط زخم‌های دلمان
آنجا که زندگی را هیچ وقت زندگی نکردیم
یک اتفاق خوب بیافتد
انقدر خوب که
خاطرات سالها جنگیدن و خواستن و نرسیدن
از یادمان برود
آنگونه که یک اتفاق خوب همین الان، همین ساعت
همین حالا از پشت کوه‌های صبرمان طلوع کند
طلوعی که غروبش
غروب همه‌ی غصه‌هایمان باشد
برای همیشه...
آ جان مواظب خودتون باشین
اوضاع جالبی نیس ولی تنها کار اینه که مواظب باشین
برای کارای غیر ضروری بیرون نرین
ماسک تاثیر زیادی نداره
دستاتونو خوب بشورین
از ضدعفونی کننده استفاده کنین
۷۰سی سی الکل ۹۶درصد رو با ۲۵ سی سی آب مقطر و ۵ سی سی گلیسیرین مخلوط کنین و استفاده کنین...
خیلی سادست این نوع ضدعفونی کننده
افرادی که دیابت یا هر بیماری زمینه‌‌‌ای دیگه دارن خصوصا آسم یا بیماری تنفسی قلبی لطفا اصلا بیرون نرین... اصن خودتونو تو اتاقتون حبس کنین والا بخدا الکی نیس‌ها مراقب باشین
اگر نتوانی به یک زن احترام بگذاری، نمیتوانی به هیچکس دیگری احترام بگذاری.
زیرا شما از طریق زنان آمده اید.
زنی که نُه ماه در بطنش بوده‌‌‌ای و سالها مراقب و عاشق تو بوده است.
تو نمیتوانی بدون یک زن زندگی کنی.
او مایه تسلی توست.
گرمای توست.
زندگی بسیار ریاضی وار است،
زن برکت و شعر زندگی ات میشود.
مردی که اینها را در یک زن نبیند،
به جای قلب،
سنگ در سینه دارد.
گاهی هم دوست داشتن‌ها
آن طوری که می‌خواهیم نیست
نه از دیوانگی خبری هست و
نه از خنده‌های بلند
نه از سورپرایزهای شیک...
لابه لای ژست‌های مردانه و زنانه
رنگِ مسئولیت گرفتند
اما این دوست داشتن‌ها جنسش مرگ ندارد
از همان‌هایی که صاحبانشان
به پای هم پیر می‌شوند
نه از هم سیر. . .
تعداد صفحات : 1